Zwykłe życie z niezwykłą bratnią duszą

Dwa tygodnie bez pisania to stanowczo za dużo. Dużo za dużo. Tak jak i z dala od Ciebie od lipca. Jest chwila przy kakao więc postanowiłem szybkie parę słów. Życie szybko galopuje i nim się obejrzymy znów odzieje Nas jesień w swe kolory.

U mnie czasem słońce, czasem deszcz tak jak w tytule boolywodzkiego hitu. Dużo więcej słońca dzięki Tobie ,ale zdarzają się dni takie bardziej deszczowe, chociażby takie jak wczoraj.

Niebawem wyjazd, jeszcze nie tak dawno byłoby wielkie odliczanie i poczucie mrowienia na karku, przestępowania z nogi na nogę, że to już, że zaraz apogeum szczęścia nadchodzi. Dziś ot wyjazd, dziwne uczucie, ale to może właśnie chodzi o spontan, o element zaskoczenia. Gdzieś w głębi siebie czuję, że będzie dobrze, że znów Ją ujrzę i znowu poczuję się najszczęśliwszy. Z drugiej strony wiem, że do tego może nie dojść. Takie zawieszenie, rozmyślania. Co ma być to będzie. Zawsze chcę się z Nią spotkać, będe cierpliwie czekał aczkolwiek pomarudzić i poknuć sobie muszę. Może zbyt mało czasu jeszcze minęło byś poczuła, że  kurcze brakuje mi Jego bardziej niż kiedykolwiek. Mamy czas wiem o tym. Nie mogę być nachalny. Bądź cierpliwy Paradoksie tak sobie tłumaczę i udaje się chociaż czasem chce się już , teraz. Zawsze będe o Nas walczył, o każdy aspekt tej znajomości, niczego innego nie pragnę jak Ciebie w swoim życiu, w każdej postaci jakiej tylko można.

Kakao dopite, ostatnie szlify w pracy i trzeba się zbierać bo po 14 mamy randkę. Wirtualną, ale to nic, te normalne jeszcze nadejdą, wierzę i marzę o tym każdego dnia.

Kochać to robić ze sobą absolutnie wszystko...

Było raz stare majestatyczne drzewo, którego gałęzie rozpościerały się ku niebu. Gdy kwitło motyle rozmaitych kształtów, barw i rozmiarów przylatywały i tańczyły wokół niego. Gdy rodziło owoce przylatywały do niego ptaki z dalekich krajów. Jego gałęzie były jak ramiona wyciągnięte na wietrze. Całe wyglądało tak cudnie, tajemniczo i pięknie. Codziennie mały chłopiec przychodził bawić się pod nim i drzewo zakochało się w małym chłopcu. Wielkie drzewo nie uważało się za wielkie - tylko ludzie mieli o im takie wyobrażenie. Dla miłości nie ma dużego, małego, nikt nie jest mały, obejmuje wszystkich.
A więc w drzewie obudziła się miłość do chłopca, który bawił się blisko niego. Jego gałęzie były wysoko, ale ono je zgięło, by mógł się bawić, by mógł zrywać kwiaty i zbierać owoce. Miłość zawsze była gotowa się zgiąć. Przychodziło swawolne dziecko, a drzewo zginało gałęzie. Gdy dziecko zrywało kwiaty drzewo się cieszyło, że może coś dać. Chłopiec rósł, czasem spał w zagłębieniu drzewa, czasem jadł owoce, czasem nosił koronę z kwiatów i zachowywał się jak mały król. Wspinał się na drzewo, huśtał się na jego gałęziach.
Z upływem czasu na chłopca spadł nadmiar obowiązków, pojawiły się ambicje. Zdawał egzaminy, rywalizował z przyjaciółmi, wiec nie przychodził regularnie. A drzewo czekało cierpliwie. Przyzywało go całą duszą "przyjdź do mnie, czekam na Ciebie". Było smutne gdy chłopiec nie przychodził. Drzewo było smutne, bo nie mogło dać mu wszystkiego. Chłopiec przychodził coraz rzadziej. Był ambitny i pochłonięty swoimi sprawami. Dlaczego miałby odwiedzać drzewo? Pewnego dnia, gdy przechodził obok niego, drzewo zawolało:
-Czekam na Ciebie każdego dnia.
Ten głos unosił się w powietrzu. Chłopiec zapytał:
-Co masz takiego? Nic nie możesz mi dać. Ja chcę pieniędzy, a Ty nic nie masz. Nie zamierzam tracić z Tobą czasu
-Nie mam pieniędzy. Nie znam pieniędzy. Kwitną na mnie kwiaty, tańczę na wietrze, śpiewam pieśni i daję kojący cień. Mogę Ci dać wszystko co mam. Zerwij wszystkie moje owoce i sprzedaj je.
Chłopiec rozpromienił się i zerwał wszystkie owoce, nawet te niedojrzale. Działał tak gwałtownie, że liście opadły i odszedł nawet się nie oglądając.
A drzewo było szczęśliwe, że mogło coś dać... szczęśliwe połamane drzewo.
Chłopiec nie wracał, a drzewo smutne tęskniło. Po wielu latach jako dorosły mężczyzna przechodził tamtędy, a drzewo powiedziało:
-Chodź do mnie i obejmij mnie.
-Skończ wreszcie z tym nonsensem i przestań gadać na próżno. Ja chcę zbudować dom.
-Dom? Ja nie znam domu, ale możesz obciąć moje gałęzie. Wtedy będziesz mógł zbudować dom.
Nie zwlekając mężczyzna przyniósł siekierę i odrąbał wszystko. Nie raczył nawet podziękować. I zbudował swój dom.
Mijały lata. Pień czekał . Nikt go nie odwiedzał. Chciał przywołać chłopca, ale nie miał gałęzi ani głosu. Wiatry wiały, a on nie mógł wydać głosu, ale w duszy rozbrzmiewał głos "przyjdź". Upłynęło wiele czasu, mężczyzna stał się starcem. Przechodził kiedyś obok i stanął przy pniu. Pień zapytał:
-Co jeszcze mogę dla Ciebie zrobić?
-Nic nie możesz zrobić. Potrzebuję łodzi, by popłynąć do ciepłych krajów.
Drzewo radośnie odrzekło:
-Zetnij mój pień i zrób łodź.
Mężczyzna przyniósł piłę, ściął pień i odpłynął.
Teraz drzewo to tylko korzenie... nic już nie ma. Pewniej nocy odpoczywałam koło tego miejsca, usłyszałam:
-Mój przyjaciel jeszcze nie wrócił i bardzo się martwię, czy nie utonął , czy nie zaginął. Gdybym jeszcze mógł mu coś dać, wtedy mógłbym umrzeć szczęśliwie.

Chciałbym być dla Ciebie do końca mego istnienia , takim drzewem dla Ciebie, byś zawsze  wiedziała, że możesz na mnie liczyć.. Zawsze..

Tęsknie za Tobą niewyobrażalnie..

Za dotykiem, zapachem, spojrzeniem..

Za całą Tobą Przekoro..

Obudziłem się chwile przed świtem, pokój był jeszcze cały pokryty w tajemniczej szarości nocy. Przez okno wdzierały się ciepłe i przyjemne podmuchy wiatru. W swej dłoni poczułem Jej dłoń, mocno wsuniętą i zaciśniętą, trzymającą z całych sił. Odwróciłem głowę w prawo i ujrzałem Ją smacznie śpiącą obo mego boku. Jej artystyczny nieład włosów okrywał całą poduszkę. Wziąłem kosmyk w wolną dłoń i zaciągnęłem się ich zapachem. Pachniały oszałamiająco, latem, morzem i radością. Uśmiechnąłem się pod nosem i zacząłem się wpatrywać w Jej twarz. Była doskonała. Jej rysy były kobiece i bardzo delikatne, gdy się na Nią patrzyło, coś łapało mocno za serce. To zachwyt nad Jej pięknem. Przysunąłem się bliżej by pocałować Jej czoło, gdy nagle otworzyła oczy. Zieleń Jej oczu powodował u mnie absolutnie wszystko. Od poczucia troski do nieziemskiego pożądania. To jakby złapać dwie najbardziej intensywnie świecące gwiazdy na nieboskłonie i umieścić je w oczodołach. Hipnotyzujące. " Dzień dobry Kochanie" rzekłem po czym pocałowałem Jej usta na dzień dobry. Po paru minutach wtulania się i patrzenia sobie głęboko w oczy postanowiłem wstać i zrobić Jej śniadanie. Uwielbiam Ją rozpieszczać w każdy możliwy sposób. Przy śniadaniu rozmawialiśmy o wczorajszym wieczorze w sumie i nocy spędzonej w bliskim przytuleniu na jednej z dzikich plaż. Potem zaczęliśmy planować dzień. Długi spacer po plaży ,opalanie, gofry na obiad i deser również i wszystko to w niesamowitym poczuciu czułości,bliskości i miłości. Jak dwoje nastolatków wpatrzonych w siebie na wielkiej piaskownicy zwanej plażą, wpatrzonych tylko w siebie bo czas i świat zatrzymują się by zastygnąć z Nami w tych Naszych momentach. Wspólne harce i zabawy na piasku, sesje pstryków i wszystko to z uśmiechem na twarzy i błyskiem w oku. Ze wzajemnym uwielbieniem gdy jesteśmy blisko siebie. Wieczorem zaś długi spacer, wtulonych w siebie dwojga ludzi tak potrzebnych sobie, pełnych zrozumienia i pozytywnych emocji. Na koniec dnia wspólne łóżko i moment kiedy Twa dłoń wsuwa się w moją. Wtedy mogę powiedzieć " Tak to był cudowny dzień bo zacząłem go i skończyłem w ramionach osoby, którą kocham.

Długo myślałem czego mogę życzyć w dniu 18 wspólnych miesięcy, aż wpadłem na pewien pomysł. Życzę Ci i sobie również, a więc Nam aby wizja, która została opisana wyżej kiedyś miała szansę się spełnić i może los da Nam jakiś wspólny weekend. Tak wiem losu trzeba czasem pomóc, ale życzę Nam tego bardzo mocno z całego serca.

Dziękuje Ci również za każdą chwilę spędzoną Razem i proszę o kolejne bo uwielbiam je wszystkie przeżywać z Tobą..

Twój Paradoks:)

Nie bój się.

Jestem. Czuwam, myślami zawsze z Tobą. Nie myślimy negatywnie, przecież sam mnie tego nauczyłeś. Być pozytywnie nastawioną i brać na klatę wszystkie trudności życia. Ty sam doskonale wiesz jak to jest. Było ciężko, pamiętasz? Tak wiem, pewnych rzeczy nigdy się nie zapomina. Ale gdzieś tam tliła się wiara na lepsze jutro. I dopóki walczymy, wygrywamy. Najgorzej na mecie się poddać. A Ty jesteś mega fighter. 💪😧😊 ( Pisanie z tel ma swoje plusy) 

Przytulam mocnoooooo i pamiętaj że nawet jak jest mnie mniej to i tak jestem i trzymam za rękę. Jestem Tobie potrzebna a Ty mi. Taka zależność,

Uzupełnienie i zrozumienie. 

Ty i Ja. Ja i Ty. 

Boję się, tak po prostu po ludzku. Boję się, że kiedy już znó zacząłem żyć z uśmiechem na twarzy i z wielką radością i szczęściem w sercu, to los zaraz znów sobie ze mnie zadrwi i rzuci kolejne wyzwanie na mojej drodze życia. Ostatnio tak jakoś pod górę, dobrze że jesteś Ty Przekoro. Nawet nie wiesz jak bardzo chciałbym się do Ciebie przytulić i poczuć, że jestem bezpieczny i nic mi nie grozi. Świat lubi ze mną igrać, nie daje mi o sobie zapomnieć. Przyszły tydzień będzie cholernie ciężki bo nie dość, że będzie Cie dużo mniej to jeszcze sama wiesz. Zawsze odczuwam pustkę mimo gdy wyjeżdzasz, wiem brzmi śmiesznie skoro tak rzadko jesteśmy Razem obok siebie, ale mimo wszystko jest pusto. Cokolwiek by się nie działo będe walczył do ostatniego oddechu bo wiem, że mam dla kogo...Dla Ciebie. Dziękuje za każde pozytywne słowo i chwile wsparcia. Kiedyś nie przejmowałbym sie wcale może nawet ucieszył, teraz mam Ciebie i zrobię wszystko byś miała mnie jak najwięcej i jak najdłużej, przecież potrzebujesz mnie. Za chwilę 16 już nie mogę się doczekać bo porozmawiamy, tak bardzo tęsknie za Tobą. Teraz po prostu przytul i ukochaj tak mentalnie, wirtualnie, później przyjdzie czas na Twoje ramiona.

Boję się, ale dużo mniej gdy trzymasz mnie za ręke i mówisz, że jestem Ci potrzebny. Jesteś moim Szczęściem...