Zwykłe życie z niezwykłą bratnią duszą

Razem a jednak osobno.

Dziś niedziela. To taki gorszy dzień w Naszym świecie. Nie są to łatwe chwile. Tęsknota doskwiera. Minuty się dłużą. W ciągu tygodnia jest dobrze, mamy rozplanowany praktycznie każdy dzień. Wiemy, kiedy możemy porozmawiać. Czekamy na minutki. Na chwilę rozmowy. A dziś. Dzień wyjęty z Naszego planu. Trochę smutny, trochę nostalgiczny. Każdy zajęty swoim życiem. Może ja bardziej, bo mam rodzinę, staram się coś robić, żeby nie myśleć, żeby czas się tak nie rozciągał. Niedziela ma szybko mijać. Co za los, niedziela kiedyś mogła trwać jak najdłużej, bo za chwilę znów poniedziałek. A teraz wszystko się pozmieniało.

Jemu czas zapewne bardziej się dłuży. Jest niby przyzwyczajony do spokoju, ciszy, że robi co i kiedy chce. Jednak chyba też trochę tęskni. I ma dużo czasu na przemyślenia. Tak się własnie zastanawiam. O czym On wtedy myśli. Czy nie nachodzą go ciemne, złowrogie przemyślenia. Mnie czasem nawiedzają. Smucę się, zastanawiam co to dalej będzie. I czy Go nie ograniczam. Mówi, że nie. Złości się, gdy mówię, że chcę dla niego dobrze. Że jest młody, fantastyczny, cudowny, kochany i z pewnością wiele kobiet chciałoby go poznać. A On nie daje szansy żadnej. Zamknął się na znajomości. Twierdzi, że jemu jest dobrze tak jak jest. Ze mną. Na odległość. Ze sporadycznym kontaktem. Pewnie jak to przeczyta to zaraz będzie mi suszył głowę:) Że znów zaczynam temat. Że już po 10tym. Bo ja z reguły raz w miesiącu się aktywuję z tym tematem. On cierpliwie mnie wysłuchuje. Uwielbiam w Nim to zrozumienie. Tą cierpliwość. Rozczula mnie. 

Razem a jednak osobno. To prawda. Bo czy powinno tak być? Nie. Powinno być inaczej. Razem wszędzie. Realnie. W domu, przytuleni. Nawet bez słów, ale być obok siebie. Kiedyś poruszyłam temat małżeństwa. Bo poruszamy wiele tematów. Paradoks stwierdził jednoznacznie, że to zbędny papierek. Jak dwoje ludzi chce być ze sobą, to nie muszą stawać na ślubnym kobiercu. Ja uważam inaczej. No ale to Ja, starej daty jestem;) Ja potrzebuje czuć się bezpiecznie. Wiem, papierek nic nie da ktoś powie. Bo bezpieczeństwa żadnego nie kupi się.  Ale to chyba w psychice siedzi bardziej. Mi potrzebny. Ja jak sobie coś ubzduram, to koniec, amen. Dla mnie na kocią łapę związki są dla ludzi, którzy się najzwyczajniej boją. Wolą się nie wiązać, bo a wiadomo co będzie za parę lat? Problemy, gdy trzeba będzie się rozejść. Jak się myśli w takich kategoriach to faktycznie, lepiej bez tego "papierka". 

Tak siedzę, myślę co On robi teraz. Czy się dobrze czuje, czy nie ma gorączki. Czy coś zjadł. Tak, opiekunka się we mnie załącza. Lubię się o Niego troszczyć. W myślach. Bo jak inaczej. Smutne to. Na szczęście jutro poniedziałek. Rano się usłyszymy. Naładujemy baterie. Ale one nie duracelowe, Nasze szybko się wyczerpują. My za bardzo zużywamy, energetycznie czerpiemy się na maxa.

Myślę o Nim. I mnie wzrusza. Jakoś dziś wyjątkowo. Łzawię i usmiecham jednocześnie. Co byłoby gdyby Nas nie było. Byłaby pustka. 

Razem a jednak osobno. Nigdy nie pomyślałabym że tak będę umiała żyć. A jednak. Jak się chce to można:)

Oglądałam dziś zdjęcia, które ostatnio robiłam. Każde chciałabym Mu pokazać. On docenia moje pstryki. Nie zbywa mnie, że dobra, już widziałem. Że to mało istotne, że powinnam się zająć czymś efektywnym, a nie bzdurami. Albo, że jeśli to lubię, to mogę sobie robić, ale żebym nie zawracała mu głowy głupotami. Jego cieszą takie rzeczy. Motywuje mnie do tego, żebym się w tym odnajdywała. W tym co mnie pochłania i inspiruje. On mnie rozumie. Jak nikt. Chyba się powtarzam. Jestem mu po prostu wdzięczna za to, że klepie mnie cały czas po plecach i akceptuje moje pomysły. To wspaniałe uczucie mieć kogoś, kto docenia takie rzeczy, nawet drobiazgi. 

Razem a jednak osobno. Razem w myślach. Razem, gdy coś robię, gdy coś widzę, gdy coś kupuję. Zastanawiam się, czy zakceptowałby to. Czy by mu się spodobało. Czy chciałby. Ot, taka przypadłość moja. Jest mi bliski i w mojej głowie siedzi non stop. I dobrze mi z Nim.

Uszlachetnia mnie <3

Ps. doczytałam Jego wpis. I jak nie wierzyć w powiązanie dusz? Nie planowaliśmy, a piszemy o tym samym. To jest magia własnie...Nasza i Wyjatkowa.

Mówią, że tęsknota jest po to, żeby jej nie rozumieć

Mówią, że tęsknota jest piękna wtedy, gdy i ktoś ją czuje

W powietrzu się unosi echo twych słów

Po sobie widzę, że nie ma cię znów

I w każdy dźwięk wsłuchuję się

Może z jednym z nich pojawisz się

Mówią, że tęsknota jest po to, żeby jej nie rozumieć

Mówią, że tęsknota jest piękna wtedy, gdy i ktoś ją czuje

Mówią, że tęsknota jest po to, żeby jej nie rozumieć

Mówią, że tęsknota jest piękna wtedy, gdy i ktoś ją czuje

Niedziela to dzień pełen właśnie tęsknoty. Różne są niedziele czasem przechodzi się je łatwiej , czasem jak dziś

brakuje Przekory cholernie. Jej głosu i słów i takiej bliskości Naszej. Na szczęście to tylko taki jeden dzień w tygodniu więc trzeba zaakceptować.

Tęsknie,a dla mnie to już bardzo dużo. Wcześniej nie czułem tego do kogoś innego, było to było a jak nie to trudno.

Tu wszystko jest inne, moje podejście jest inne. Po prostu mi się chce każdego dnia Ją zdobywać, podrywać na nowo, każdego dnia pokazywać Jej ,że jest moim oczkiem w głowie. Grzecznie poczekam bo lubię na Nią czekać, bo mam w końcu na kogo czekać. Wczoraj w trakcie rozmowy dowiedziałem się, że kupiła sukienkę, ta która miała idealnie pasować do Niej. Pasuje i to jeszcze jak. Piękniejszej kobiety nie widziałem, tak zmysłowej i kobiecej, delikatnej a jednocześnie niesamowicie wyrazista.

Jeszcze 12 godzin niedzieli, sen i rano znów szepnie do ucha "Cześć Misiaczku".

Uwielbiam jak mnie tak nazywa, uwielbiam wszystko co mi ofiarowywuje swojego. Jest moim Aniołem.

Tylko te niedziele..Chociaż jeszcze nie tak dawno całe moje życie było jak jedna wielka niedziela. 

Także Paradoksie głowa do góry bo w Twoim życiu jest Ona i nie wybiera się nigdzie.

Jestem Szczęśliwy dzięki Niej..