19 marca 2022, 10:04
Piękny, słoneczny dzień dziś nastal. Obserwuję go zza pociągowego okna, w którym obrazy przemykają jak w kalejdoskopie. Domy, łąki, lasy polany, kolejne stacje, które przybliżają mnie coraz bliżej domu. Dom no właśnie, czy aby tam naprawdę jest mój dom. Może moim domem są Twoje ramiona, w których czuje się niesamowicie bezpiecznie, w których czuje się jak w domu. W życiu spotykamy na swej drodze ogromna ilość ludzi, ale jeśli spotykasz Kogoś kto pasuje to czujesz, że to jest właśnie to. Wyczekiwane przez wszystkich ludzi na świecie, wymarzone.
Znaleźć na tym świecie osobę, która zna Cię lepiej czasem niż Ty, która samym spojrzeniem potrafi wywołać niesamowity wachlarz emocji. Czasem budze się w środku nocy i wyobrażam sobie, że jest obok, że Jej głowa leży na drugiej poduszce, a ja głaszcze z czułością po włosach. Spotyka się na swej drodze ludzi, którzy są bo są i tych bez których dalszej wędrówki sobie nie wyobrażasz. Zawsze ciężko mi się wraca, zostawiając Cię. Wiem, że tak być musi, ale kiedyś schowam Cie do walizki i już nigdy nie rozstanę się z Tobą ani na sekundę. Gdybym dziś miał porównać to wszystko do czegoś to jestem górnikiem idącym korytarzem głęboko pod ziemią, a Ty mym światłem, które oświetla mi drogę przez całą jego długość. Świecisz tak wyraźnie, ale są momenty podczas tej podróży, gdy wchodzę do pomieszczenia, gdzie światło żarzy się tak bardzo. To właśnie wtedy mam Cię w swoich ramionach. Być może nigdy nie spodziewalas się, że poznasz Kogoś dla kogo staniesz się całym Światem, ale tak się stało. Ja dalej będę kroczył przez te korytarze bo wiem, że gdzieś na końcu jest pomieszczenie, w którym się zatrzymam i dalej nie będę musiał iść. Bo Twoje światło caly czas w nim będzie się jarzyć, już na zawsze..
Teraz wracam tęskniąc albo tęsknie wracając ale wrócę bo czuję, że w Twoich ramionach jest miejsce zwane moim Domem... Dziekuje za wszystko Przekoro..